Het is leuk, ontspannend en we hebben het allemaal wel eens gedaan: gamen. Er is niets verkeerd aan af en toe een keer gamen. Zolang het maar geen invloed gaat hebben op je echte leven. Zolang het maar niet verslavend is.
Wat maakt gamen zo verslavend? Het klinkt misschien kort door de bocht, maar als een game geen verslavende effecten heeft op de gebruiker is het waarschijnlijk geen populaire game. Elke populaire game maakt slim gebruik van verslavende trucjes.
Een goede game kan verschillende elementen hebben die zorgen voor de verslavende werking. Roleplay (rollenspel) is een element dat in heel veel games zit. Als speler verkrijg je in de verhaallijn van de game, in jouw rol dus, vaak erkenning en waardering (je bent de held van het verhaal). Stel dat je deze erkenning en waardering niet krijgt in je echte leven, dan kunje verslaafd worden aan de erkenning en waardering in de game. En dus verslaafd aan de game. Een goed voorbeeld van zo?n game is bijvoorbeeld Call Of Duty, je zult het ongetwijfeld kennen.
Een ander verslavend element zijn de beloningen die je krijgt voor bepaalde prestaties die je bereikt in een game. In Fifa zijn dat de zogenaamde speler packs die je tegen betaling kan krijgen. Als je geluk hebt komt er een goede speler uit. In een vechtspel kan je bijvoorbeeld beloningen krijgen door het verslaan van een tegenstander.
Een derde belangrijk element is sociale druk. Als je samen met vrienden een game speelt, kunnen zij de verslavende factor zijn. Als iemand niet mee doet, benadeelt hij de rest. Een simpel voorbeeld hiervan is de smartphone game Clash Of Clans. Als jij niet mee doet staat je team (clan) gelijk met een man minder.
Er zijn dus veel elementen die voor de verslavende werking van games zorgen. Eigenlijk logisch toch, dat er verslavende elementen in games worden gebouwd, de game-industrie moet toch ook zijn geld verdienen?
Of niet?
